Het nieuwe normaal

Je zou denken dat ik met mijn Surinaamse wortels wel bestand zou zijn tegen het klimaat op Bonaire. Niets is minder waar. Mijn lichaam lijkt volledig aangepast te zijn aan het wisselvallige klimaat van Nederland. En eerlijk gezegd gaat mijn voorkeur ook uit naar de wat koelere seizoenen. De zomer staat op de vierde plaats. Dat doet misschien de vraag oprijzen waarom ik naar een eiland emigreer waar het klimaat het hele jaar door redelijk constant is en veel weg heeft van een zomer. Daar kan ik helaas geen eenduidig antwoord op geven. Wellicht volstaat het door te zeggen dat ik als optimist vaak het idee heb dat het wel goed komt en het leven zichzelf organiseert. Zo ook mijn leven. Zolang ik maar open en ontvankelijk ben en mij laat meevoeren. Wat ik wel weet is dat ik de sterke overtuiging voelde dat wij naar Bonaire moesten. En omdat mijn man dat ook had, zitten wij er nu. Open en ontvankelijk voor wat het eiland ons te bieden heeft en wat wij op onze beurt mogen bijdragen aan het leven op het eiland. Het is een leuk en fascinerend avontuur. En ik ben dan ook ontzettend benieuwd hoe dit alles zich zal ontvouwen. Tot nu toe verloopt de reis redelijk voorspoedig. Los van wat kleine uitdagingen, is het ons aardig goed vergaan en hebben wij op een goede manier afscheid kunnen nemen van ons leven in Nederland en een goede start gemaakt op Bonaire. Egbert, mijn man, is reed begonnen met werken en samen met onze dochtertjes mogen wij vorm geven aan ons nieuwe leven op het eiland.

Wat het klimaat betreft kwamen wij op het eiland in een periode dat het ontzettend warm was. Het was 31 graden en er was vrijwel geen wind. De overgang van het warme van Nederland naar de hitte van Bonaire was dan ook groot en voelbaar in ons lichaam. Op het moment is het gelukkig wat aangenamer en lijkt er een betere balans te zijn tussen de warmte van de zon en de koelte van de wind. Daarnaast heb ik het idee dat onze lichamen beginnen te wennen en wij aan het acclimatiseren zijn. Dat scheelt een heleboel en is een fijne gewaarwording. Er ontstaat wat meer rust in het lichaam en daardoor ook wat meer rust in mijn geest. 

Sinds vorige week is de vakantie op het eiland begonnen. Dat is goed terug te zien in het straatbeeld. Regelmatig komen wij groepjes kinderen tegen die met hun begeleiders op stap zijn. Sommigen nemen deel aan een summerschool, anderen aan verschillende vormen van buitenschoolse opvang en weer anderen zijn met een of beide ouders op stap. Zo kwamen wij gisteren een groepje kinderen tegen bij een van de speeltuinen die wij hebben ontdekt. Een van de kinderen liep naar mijn jongste dochtertje toe, zei haar gedag en het contact was gelegd. Zoals bij vele kinderen, is spelen wat mijn kinderen het liefste doen. Het liefst met andere kinderen die dezelfde interesses hebben. Het is dan ook een van de dingen, die zij het meeste missen op het eiland. In Nederland woonden wij tegenover een speeltuin. Onze dochtertjes speelden daar regelmatig met hun vrienden en vriendinnetjes en het was een goede plek om nieuwe vrienden te maken. Op het eiland is dit anders. Ons huis is omheind met cactussen, prikplanten, hoge bomen en struikgewas, wat direct contact met de buren wat uitdagender maakt. Daarnaast maakt het deel uit van een kleine woonwijk van 8 huizen en een aantal huizencomplexen die in aanbouw zijn. Er wonen wel een aantal kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd, maar die zien en horen wij bijna nooit. Contact kan alleen plaatsvinden wanneer wij hen actief opzoeken, maar daar kennen wij hen nog net niet goed genoeg voor. Verder kent het eiland een aantal speeltuinen. Een daarvan bevindt zich in het centrum en hebben wij nu twee keer bezocht. Het is nog even zoeken hoe wij hen in contact kunnen brengen met andere kinderen en in hun behoefte aan speel-kamaraadjes kunnen voorzien.

Dankzij ´buki di pret (boekje van de pret)´ hebben wij hen op kunnen geven voor een aantal activiteiten die ook door andere kinderen bezocht zullen worden. Daarnaast maken wij kleine uitstapjes op het eiland. Als tijdverdrijf en een manier om het eiland te leren kennen. Zo was mijn eerste uitstapje met de dametjes naar een manege genaamd ´Horse ranche Bonaire´, een vrij nieuw initiatief dat sinds januari gerund wordt door een Nederlandse dame. Naast paarden zijn er ook andere dieren op de manege te vinden: een pauw, geiten, schildpadden en kippen. Het lijkt een combinatie te zijn van een manege en een kinderboerderij. Mijn dochtertjes wilden graag paardrijden en dat hebben wij dan ook gedaan. Tijdens ons bezoek waren er ook andere kinderen met hun begeleiders van een summerschool aanwezig. De manege was hun uitstapje. Ze mochten de dieren verzorgen en paardrijden. Simone, de eigenaresse vertelde dat zij haar manege na schooltijd openstelt als buitenschoolse activiteit. Daarnaast wil zij het ook beschikbaar stellen als zorg-manege. Een beetje vergelijkbaar met het concept van de zorgboerderij dat wij in Nederland kennen.

Een andere leuke manier om op het moment de tijd op het eiland door te komen, is als vrijwilligers in het dierenasiel. In het dierenasiel wonen honden en katten die op verschillende manieren op zichzelf zijn komen te staan. Het asiel fungeert als tijdelijk verblijf in de hoop op het vinden van een nieuw onderkomen. Mijn dochtertjes willen heel graag een hond. Dit lijkt een goede manier om dat nog even uit te stellen. Zij zijn er nu al twee keer geweest en razend-enthousiast.  Ze helpen met het voeden van de honden, doen er de afwas, knuffelen met de dieren en lopen mee met de verzorgers. Omdat mijn man aan het werk is, ging ik deze keer met ze mee. Ik moet bekennen dat al die honden en poezen die niet om aandacht verlegen zijn, heel aandoenlijk zijn en de kans dat jij er een meeneemt, ontzettend groot is.

Langzaam maar zeker begint ons leven op het eiland wat vorm te krijgen. Ik heb het gevoel dat ik minder aan het zweven ben tussen Nederland en Bonaire. Ik ben steeds meer aan het loskomen en steeds meer aan het landen. Onze aanwezigheid op het eiland, ons huis en onze dagelijkse ondernemingen worden steeds meer het nieuwe normaal. Ik moet bekennen dat wij nog wel echt als Nederlanders op het eiland leven met onze Nederlandse gewoonten en gebruiken. Ook onze maaltijden kennen behoorlijk wat Nederlandse ingredienten. In de drie weken dat wij er zijn, heb ik los van wat pasteichie´s (pasteitjes) nog niet echt kryoyo eten (lokale gerechten) gehad. Dat komt niet omdat ik er niet voor opensta, ik ondervind alleen wat uitdagingen in mijn mobiliteit. Omdat ik op het moment aangewezen ben op een wifi-verbinding kan ik op het eiland geen gebruik maken van navigatie-systemen als google maps. En daar ik geen held ben in het vinden van mijn weg zonder wegwijzers en navigatie, gaat het ontdekken en het vinden van mijn weg wat langzamer. Zo ook het ontdekken van de meer authentieke plekken op het eiland. Ik begeef mij voornamelijk op de hoofdwegen naar de stad en naar de supermarkten met Nederlandse producten, maar daar zal op den duur ook verandering in komen. Wat de taal betreft, lukt het ons reeds om gedag te zeggen en kennen wij een aantal woorden die handig zijn om te weten. Het lijkt een niet al te moeilijke taal. Wij doen dan ook ons uiterste best om in het dagelijks leven hier zoveel mogelijk van mee te krijgen. Al met al doen wij het niet slecht en vinden wij langzaam maar zeker onze draai en weg op het eiland.