Terug naar mijn wortels

De afgelopen 34 jaar was het leven in Nederland alles wat ik kende. Ik heb er zo lang gewoond dat ik bijna zou vergeten dat ik in Suriname ben geboren en op mijn 7e naar Nederland kwam. De herinnering aan Suriname lag zo ver achter mij en verscholen onder lagen en lagen aan herinneringen van mijn leven in Nederland. Als Nederlandse geboren in Suriname, had ik los van wat contact met familie die er nog woont: ooms, tantes, neven en nichten, verder weinig binding met dit prachtige land. Waar dat aan ligt, is moeilijk te zeggen. Misschien heeft het te maken met het feit dat alle leden van ons gezin en vele andere familieleden in Nederland wonen of komt het simpelweg omdat ik los van familie die er nog woont, verder geen binding met Suriname heb. Het leven heeft zich nou eenmaal op deze manier voltrokken. Een manier waarop mijn geboorteland uit beeld is geraakt en ik het grootste gedeelte van mijn leven in Nederland heb doorgebracht. 

Tot voor kort heb ik dan ook niet echt stillgestaan bij het land waar mijn wortels liggen en waar ik een korte periode van mijn leven heb doorgebracht. Eerlijk gezegd heb ik los van herinneringen die afkomstig zijn van foto's, herinneringen die raken aan het opgroeien met mijn oma en aan de tijd die ik met mijn familie in Suriname heb doorgebracht, niet echt herinneringen aan mijn moederland en aan de eerste 7 jaren van mijn kindertijd. Mijn wortels liggen er in ieder geval en een gedeelte van mijn familie woont er nog steeds.

Nu ik op dit prachtige eiland ben, een eiland dat in zoveel opzichten lijkt op mijn geboorteland, ontstaat er een hernieuwde aandacht voor dit gedeelte van mijn levensgeschiedenis. Mijn aanwezigheid op het eiland raakt aan zoveel dingen in mij die in de vergetelheid zijn geraakt en waar ik opnieuw bij mag stilstaan. Het zit hem daarbij vooral in de kleine dingen: in het buitenleven, in het kabbelen van het leven op het eiland, het hebben van een porch, een veranda, het liggen in een hangmat, in de uniformen die mijn dochtertjes dragen en die ook ik in mijn jeugd heb gedragen, in het vergelijkbare warme klimaat, in de bevolking die net als in Suriname, Nederlands met een tropisch accent spreekt, in de vele bananenbomen en vruchtbomen dat het eiland rijk is en in de prachtige flora en fauna. Bonaire heeft veel weg van Suriname en brengt mooie en gedenkwaardige momenten van mijn jeugd in Suriname naar boven. Op het eiland zijn en het eilandleven beleven raakt aan een sentiment dat ik altijd wel heb gehad, maar voor lange tijd niet echt bij heb stillgestaan, namelijk het sentiment van mij geworteld en gegrond voelen in de rijke en veelkleurige cultuur van mijn afkomst. Mijn aanwezigheid op dit eiland voert mij terug naar mijn wortels, mijn tropische wortels, naar wie ik als cultureel en levensbeschouwelijke wezen ben, naar oude gewoonten en gebruiken en naar de liefde voor dat alles. Het is een vreemde maar fascinerende gewaarwording. Het doet mij stilstaan bij de familie waar ik uit voortkom: bij mijn grootmoeder wiens wortels in India liggen, bij mijn opa en oma die zendelingen in de binnenlanden van Suriname waren en bij mijn diverse en veelkleurige familie die een mix is van verschillende culturen en nationaliteiten. Ik ben mij meer dan ooit bewust van mijn Surinaamse wortels en ik heb het gevoel dat die mij zullen helpen in het vinden van mijn weg op het eiland en in het vormgeven van ons leven. 

De afgelopen 34 jaar in Nederland hebben mij zoveel goeds gebracht. Ik heb er veel kansen en mogelijkheden gehad en een mooi leven kunnen opbouwen. Een leven waarvan ik, ook nu op het eiland, nog steeds de vruchten mag plukken. Het leven in Nederland heeft mij op een bepaalde manier geconditioneerd. Op een manier waardoor ik alle kansen die ik kreeg, heb benut en mijn dromen heb waargemaakt. Ergens in dat proces ben ik echter vervreemd geraakt van mijn oorsprong en de omgang daarmee. Ik vraag mij dan ook oprecht af of de cultuurschok die ik in het begin, bij mijn aankomst op Bonaire ervaarde, daarmee samenhangt. En of het wederom vervreemden van mezelf en van alles wat ik de afgelopen 34 jaar heb gekend, ertoe zal leiden dat ik mezelf opnieuw hervind in de zelf waar ruimte is voor mijn Surinaamse wortels. Ik ben er nog niet helemaal over uit en het zal waarschijnlijk nog vele overdenkingen en heel wat gemijmer kosten om daar iets zinnigs over te kunnen zeggen. Ik moet zeggen dat ik na een aanwezigheid van ruim twee maanden op het eiland, eindelijk het gevoel heb dat ik ben geland. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ik krijg steeds meer het gevoel en het vertrouwen dat ik op het eiland hoor en dat het een leven is dat bij mij past. Door mijn Surinaamse wortels lijkt het in mijn dna te zijn opgenomen hoe ik in een tropisch land moet leven. Ze geven mij een blauwdruk en helpen mij bij het vormgeven van mijn leven op dit prachtige eiland. Wonderlijk om te zien hoe dat werkt. 

Verder kabbelt het leven heerlijk voort. Mijn man vindt veel voldoening in zijn werk, mijn dochtertjes voelen zich steeds meer thuis en ook ik ben het eiland steeds meer aan het omarmen. Mijn gang naar de cursus Papiaments speelt daarin een grote rol. Het helpt mij het eiland en haar gewoonten te begrijpen en deze steeds meer eigen te maken. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat mijn emigratie naar Bonaire mij terug zou voeren naar mijn wortels, naar mezelf en daarmee naar de essentie van mijn bestaan.