Oude sporen, nieuwe wegen

Het is bijna 4 maanden geleden dat wij vanuit Nederland naar Bonaire vertrokken. Ongelofelijk hoe snel de tijd gaat en hoe snel wij wennen aan het ritme en leven op het eiland. Nu ik losgekomen ben van mijn leven in Nederland en fysiek en mentaal ben geland, lukt het steeds beter om mij over te geven en te genieten van al het moois en goeds dat het eiland met zich meebrengt.

Ons leven op het eiland krijgt steeds meer vorm en daardoor ook meer kleur. Dit geldt met name voor mijn waarnemingen en voor de ervaringen die ik opdoe. Op het eiland zijn brengt zoveel goede en mooie herinneringen aan mijn jeugd in Suriname naar boven en kent parallelle ervaringen tussen toen en nu. Het is alsof ik mijn jeugd opnieuw mag beleven. Dit keer niet als kind, maar als volwassene. Wat een voorrecht om dat te mogen ervaren. De parallelle ervaringen zitten vooral in de kleine alledaagse dingen en in het ritme van dag tot dag. Elke dag lijkt hetzelfde, maar ook weer niet. Om 05:00 uur wanneer het nog donker is, kraait een haan. Om 06:00 uur breekt de dageraad aan. Aan de hemel verschijnt een oranjekleurige gloed. Door de shutters van het raam kan ik dat goed zien. De hondjes worden wakker en maken dat kenbaar, de kippen kakelen en het gewapper met hun vleugels na het ontwaken, is goed hoorbaar. De lora´s die de vorige dag, in de avond, als gasten in onze vruchtrijke tuin aankwamen, vertrekken vroeg in de ochtend met aardig wat kabaal. Met al deze geluiden uit de natuur breekt voor ons de dag aan.

Na het eten geven van de poes, de hondjes, de kippen en het bewateren van een aantal vruchtplanten en de moestuin, maakt mijn man zich klaar om naar zijn werk te gaan en mijn dochtertjes maken zich gereed voor school. Wanneer zij weg zijn, heb ik de rest van de ochtend om van alles te doen. Deze tijd benut ik doorgaans op verschillende manieren: met het doen van het huishouden, het halen van boodschappen, het leren van Papiamentu en met wat meer ontspannendere activiteiten, zoals buiten op de veranda zitten, de hondjes of kat aaien, in de hangmat liggen, op een rustige en prachtige rots uitkijken over het eiland en naar de aangekomen cruiseschepen, zwemmen in de zee of een andere activiteit die weinig inspanning vergt op een al aardig opgewarmde ochtend met een gevoelstemperatuur tussen de 24 en 30 graden. 

Wij leiden als gezin een eenvoudig, maar rijk leven. Een simpel en overzichtelijk leven waar wij ons elke dag weer over mogen verwonderen. Het leven op het eiland geeft mij het gevoel dat ik leef. Het geeft mij a sense of belonging en a sense of being zoals ik dat in Suriname ook kende. Op mijn blote voeten rondlopen in luchtige kleding, doorgaans een korte broek en t-shirt, de omgevingsgeluiden uit de natuur, het tintelen van mijn huid door de aanraking van de wind, het koele water van de zee op een warme dag. Het zijn allemaal fijne gewaarwordingen en het is heerlijk om dit weer te mogen ervaren en om op te gaan in het geheel. Het zijn ervaringen die mij terugvoeren naar mijn jeugd in Suriname: naar de vele uren die ik met mijn broers buitenspelend heb doorgebracht in de tuin, in bomen klimmend, fietsend, spelend in de regen. Ervaringen die mij doen terugdenken aan de vele bezoekjes aan mijn oma, het hangen en relaxen met mijn familie op hun veranda's en naar een leven waarin volop werd genoten van al het goede en al het mooie dat met dit leven gegeven is. Wat een rijkdom was het en is het om dat te mogen ervaren. 

Het leven op Bonaire lijkt in zoveel opzichten op het leven in Suriname. Een leven dat voor rust en kalmte zorgt en voor meer harmonie tussen lichaam en geest. Het voelt als thuiskomen. Als wandelen in oude sporen, maar dan op nieuwe wegen. Het leven op het eiland heeft ondanks de vele nieuwe ervaringen iets vertrouwds. Het vertrouwde gevoel geeft mij hoop en moed in het vinden van mijn weg. Het helpt mij het oude en vertrouwde te koesteren en open te staan voor nieuwe dingen. 

De stip die een tijdje geleden aan de horizon verscheen, een vacature waar mijn interesse naar uitging en waar ik veel belangstelling voor had, is inmiddels weer verdwenen en helaas op niets uitgelopen. Als geestelijk verzorger kan ik mijn bevoegdheid om het vak uit te oefenen op verschillende manieren aantonen. Aan de hand van een zendingsbewijs van een levensbeschouwelijke instituut, zoals een kerk, ook wel een kerkelijke zending genoemd of een bevoegdheidsverklaring van Ring GV, een instituut voor niet gezonden geestelijk verzorgers. Voor het vervullen van deze functie werd gevraagd om een bewijs van bevoegdheid aan de hand van een kerkelijke zending. Mijn bevoegdheid om als geestelijk verzorger te werken heb ik van Ring GV, een organisatie voor geestelijk verzorgers die niet door een levensbeschouwelijke instituut worden gezonden. Helaas heb ik geen kerkelijke zending en voldeed ik niet aan de voorwaarden om voor een kerkelijke zending in aanmerking te komen. Hierdoor kwam ik niet in aanmerking voor de functie. Dit vind ik ontzettend jammer. Ik had graag als geestelijk verzorger binnen deze instelling willen werken. Mijn zoektocht naar een baan als geestelijk verzorger op het eiland gaat verder. Wie weet waar ik uiteindelijk aan het werk kan. De tijd zal het leren.

Mijn cursus Papiamentu is onlangs tot een einde gekomen. De afgelopen twee maanden heb ik 2 avonden in de week, les in het Papiamentu gekregen. De cursus heb ik met goed resultaat doorlopen. De certificaat die ik aan het einde van de cursus heb ontvangen, getuigt hiervan. De basis voor het spreken van Papiamentu is gelegd. Nu hoef ik enkel het geleerde in de praktijk te brengen en het in het dagelijks leven zoveel mogelijk te spreken. Dit probeer ik dan ook te doen. In eerste instantie met de dieren, Egbert en de meisjes. En verder bij het winkelen en in het contact met ouders wanneer wij samen op het schoolplein wachten op onze kinderen. 

Ons leven op het eiland kabbelt heerlijk voort. Naarmate de dagen verstrijken krijgt het steeds meer vorm. Wij integreren steeds beter door ons bepaalde gebruiken en gewoonten eigen te maken, wij nemen deel aan sociale, culturele en sport en spelactiviteiten, er vinden mooie ontmoetingen plaats, vriendschappen ontstaan en langzaam maar zeker veranderen wij in inwoners van dit prachtige eiland. Wanneer wij over een paar maanden, onze sedula, identiteitsbewijs krijgen, kunnen wij ons leven op het eiland verder opbouwen en concretere plannen maken met het oog op de toekomst.