Het gelaat van de ander.
Half maart 2020 zorgde Corona ervoor dat het leven zoals wij dat tot dan toe kenden, volledig op zijn kop kwam te staan. De gevolgen van deze pandemie waren drastisch: in ons privé leven maar met name in onze samenleving. De eerste maanden dat het virus in Nederland zijn intrede deed, zorgde voor veel onzekerheid. Wat wisten wij en weten wij eigenlijk over dit virus dat ons bestaan volledig ontwricht met drastische gevolgen voor de manier waarop wij ons als mens tot elkaar verhouden.
Als geestelijk verzorger is de kern van mijn werk, de ontmoeting met de ander. Een intieme, intermenselijke ontmoeting waarbij ik de ander in de ogen mag kijken, van hart tot hart mag spreken en wij vanuit ons menszijn ons mogen verhouden tot elkaar.
Half maart was dat intermenselijke contact, althans van dichtbij, niet of nauwelijks meer mogelijk. Digitale vormen vervingen grotendeels fysieke ontmoetingen waarbij ik heel dichtbij mocht komen, mentaal, maar met name als persoon.
Nu 7 maanden later is er weinig overgebleven van die interpersoonlijke nabijheid. Het gelaat van de ander is verdwenen achter een masker en het tot stand brengen van een ontmoeting heeft te kampen met de nodige uitdagingen. De wereld zoals wij die tot nu toe kenden, staat volledig op zijn kop.
Hoe kunnen wij het gelaat van de ander blijven aanschouwen en hoe laat deze zich vinden in tijden dat zij bedekt is? De tijd zal het leren.
Ik zal op zoek moeten gaan naar andere vormen van geestelijke verzorging, met meer afstand, zonder het belang van nabijheid daarbij uit het oog te verliezen.
Reactie plaatsen
Reacties