Gelukkige landingen?

De afgelopen 34 jaar is Nederland mijn thuis geweest en ook dat van mijn man en twee dochtertjes. Zij zijn er geboren en getogen. Ik praktisch ook. Wij weten niet beter dan hoe het leven in Nederland eruitziet en deze manier van leven is altijd de norm geweest voor onze manier van leven, overal waar wij komen. Binnen Europa, maar ook daar buiten. Het leven in Nederland is een comfortabele leven, met alle voorzieningen en gemakken, een goede infrastructuur, verschillende seizoenen, ruime winkelvoorzieningen. Een rijk leven waar je snel aan went en gehecht aan raakt. Het wekt de illusie dat het de enige manier van leven is, de juiste en de beste.

Afgelopen zaterdag namen wij afscheid van dit rijke en comfortabele leven. Na een vlucht van 12 uur, met een korte tussenstop op Aruba, kwamen wij aan op Bonaire, op de luchthaven ´Flamingo airport´. Een kleine, knusse luchthaven waarbij het logistiek allemaal net iets sneller ging dan op Schiphol en de mensen een relaxte en ontspannen indruk maakten. Ik had niet echt verwachtingen van Bonaire. Ik heb mij van tevoren niet ingelezen of mij specifiek op mijn emigratie voorbereid. Ik ging er blanco in, open en ontvankelijk voor wat komen zou. De vlucht verliep dan ook goed. Er werd ruimschoots in eten en drinken voorzien, vermaak was in de vorm van een wifi-verbinding tegen betaling en er was een ruim aanbod aan films, series en games. De uren vlogen dan ook letterlijk voorbij en wij leken ons allemaal goed te kunnen vermaken. Na een korte tussenstop op Aruba kwamen wij aan op onze eindbestemming Bonaire.

Vanaf het moment dat ik uit het vliegtuig stapte, gebeurde er iets vreemds. Iets wat ik nog nooit had meegemaakt of had ervaren. Dat kan ik mij in ieder geval niet herinneren van mijn emigratie van Suriname naar Nederland. Ik was daar misschien nog net iets te jong voor om daar zo bewust bij stil te kunnen staan. Er bekroop mij een vreemd gevoel. Ik was aangekomen op een plek die ik niet kende. Een vreemde plek die in geen enkel opzicht leek op de plek die ik 12 uur geleden had verlaten. Het voelde raar, ontvreemd en niet eigen. De gedachte kwam bij mij op dat ik misschien wel de grootste vergissing van mijn leven had gemaakt en dat deze emigratie toch niet zo´n goed idee was. Ik verlangde naar Nederland, naar mijn baan bij Amsta en mijn leven in Almere.

Mijn aankomst op Bonaire ging tot mijn eigen verbazing gepaard met een ware cultuurschok. Ik voelde mij gedesorienteerd.  Alles was anders. Anders voelde vreemd. Ik wilde naar huis, plaatste vraagtekens bij deze nieuwe stap en snapte niet waarom ik had gedacht dat het wel een leuk idee zou zijn om naar deze plek toe te gaan. Wat had ik mij in het hoofd gehaald? Ik haalde een paar keer diep adem en probeerde grip te krijgen op mijn gedachten en gevoelens. Dit was toch wat ik wilde en waarvan ik de diepe overtuiging had gevoeld dat ik er goed aan deed?

Net zo onverwachts als het gevoel van vervreemding, een lichte paniek en heimwee mij aangrepen, kwam er een gevoel van rust en bezinning over mij heen. Dit was inderdaad wat ik wilde, waar ik met volle overtuiging voor had gekozen. Ik was er alleen niet op bedacht geweest wat een impact emigratie op mij zou hebben. Het is de vraag of ik mij daarop had kunnen voorbereiden. Ik realiseerde mij dat het vergelijken van Bonaire met Nederland geen enkele zin had en dat ik er goed aan zou doen om dat vooral ook niet te doen.

Er zit niets anders op dan mij over te geven aan dit gevoel van vervreemding en op zoek te gaan naar de binding met dit prachtige eiland. Dat is wat ik de komende tijd dan ook zal doen in de hoop op een aantal gelukkige landingen.