Onze eerste indruk

Onze eerste kennismaking met het eiland was op de luchthaven Bonaire International Airport  dat in de volksmond ook wel bekend staat als ´Flamingo Airport´. Een klein, knus luchthaventje waar je binnen 15 minuten doorheen bent. Daarna kun jij in alle vrijheid het eiland op.

Wij zijn nu een week op het eiland. Het voelt ook echt als een eiland. Overal waar je komt, zie je water. Het mooie blauwe water dat van een lichtblauwe kleur overgaat in donkerblauw. En de vele stranden dat het eiland kent, zijn nooit onbemand. Van s´ochtends vroeg totdat de zon weer ondergaat, vind je er eilandgasten en eilandbewoners die in de avond-koelte nog van het buitenleven genieten. Naar het strand gaan en in de zee zwemmen lijken dan ook de voornaamste manieren te zijn om op het eiland de tijd door te komen. Naast een aantal speeltuinen heb ik nog niet goed in kaart kunnen brengen hoe op het eiland de vrije-tijd wordt doorgebracht.

Het landschap op Bonaire wordt getekend door de vele bomen. Hoge palmbomen en verschillende vruchtbomen met trossen kokosnoten, bananen en andere vruchten die mij nu nog onbekend zijn. Het lijkt een vruchtbaar eiland te zijn. Er groeit er van alles. Ik kan dan ook niet wachten met het aanleggen van mijn eigen moestuin en het planten van bomen. Ik heb mij laten vertellen dat er op het eiland  een aantal projecten lopen. Projecten waar ik als vrijwilliger bij kan aansluiten en hiervoor de kennis kan opdoen. Dit zal ik dan ook zeker doen.

Het eiland is niet druk, maar ook niet stil. Het suizen van de wind, het fluiten van de vogels en allerlei andere geluiden uit de natuur zijn constant op de achtergrond aanwezig. Verkeersdrukte kent het eiland niet. Af en toe vormt zich op de straten een kleine rij met auto´s, maar van een file kun jij niet echt spreken. Op Bonaire vindt vervoer met name plaats met een auto, regelmatig zie je scooters en zo nu en dan een fietser.

Wij hoeven op het moment niet te werken en kunnen ons op elk moment van de dag naar het strand begeven. Je merkt dan ook aan de stilte op de stranden, dat de meeste Bonairianen overdag aan het werk zijn en zich zo tegen 16:00 uur, na het werk, richting de stranden begeven. Daar brengen zij de rest van de dag dan ook door, totdat de zon ondergaat en ook ver daarna zijn zij op het strand aanwezig. Vaak met een heleboel gezelligheid, lekker eten en goede muziek. Het strandleven lijkt ingebed te zijn in het leven van de Bonairiaan. Ik moet bekennen dat wij de afgelopen week ook elke dag op het strand zijn geweest. Het is er heerlijk winderig en de zee zorgt voor de nodige verkoeling. De afgelopen week was het dan ook uitzonderlijk warm. Ook de Bonairianen geven aan dat het op het moment warmer is dan normaal. De eerste dagen deden wij de airco aan om de hitte te bestrijden. Wij kwamen er al snel achter dat het niet bijdroeg aan het wennen aan de warmte en gingen op zoek naar andere manieren om de hitte te bezweren. Het uitzweten, je lichaam laten wennen aan de warmte en het gebruik maken van de wind (alle ramen openzetten in de ochtend en de koele momenten) waren daarbij helpend.

Het mooie en uitdagende aan het eilandleven vind ik dat wij het eiland, maar ook onszelf opnieuw mogen ontdekken en uitvinden. Alle gewoonten en gebruiken die in Nederland werkten, lijken hier niet of nauwelijks van toepassing te zijn. Dat vraagt om een bepaalde openheid en ontvankelijkheid voor het leven op Bonaire. Met alle mogelijkheden en uitdagingen dat het met zich meebrengt. Elk lid van ons gezin gaat daar op zijn eigen manier mee om. Mijn jongste dochtertje is daarin mijn grote voorbeeld. Zij is onbevangen, onbevooroordeeld en onbevreesd. Zij gaat op in het moment, geniet daar intens van en ziet elke uitdaging als een mogelijkheid om iets nieuws te leren en de vaardigheid die zij heeft vergaard zich zo snel mogelijk eigen te maken. Zij zoekt haar weg op het eiland en laat zich daarin door niets en niemand tegenhouden. Mijn oudste dochter is voorzichtig alles in zich aan het opnemen. Zij worstelt nog met de hitte, het onbekende en vreemde op het eiland, maar verwonderd zich gelukkig ook over het prachtige en het schone dat het eiland aan haar onthuld: het mooie onderwaterleven, de insecten en alle prachtige planten, bomen en dieren dat het eiland rijk is. Zij denkt nog met weemoed terug aan haar rijke sociale leven in Nederland, haar vele hechte vriendschappen, het buitenspelen in de wijk en aan alle waardevolle dingen die zij achter heeft moeten laten en nog niet heeft mogen vinden op het eiland. Mijn man die in het verleden ook op het eiland heeft gewoond, heeft een hernieuwde liefde voor het eiland ontdekt. Hij is als een eilandbewoner die voor een tijdje het eiland heeft verlaten en opnieuw het eiland mag ontdekken. Hij gaat dan ook vol op in de ervaringen op het eiland. En is zo blij en verheugd als een kind in een snoepwinkel. Zijn ogen lichten op iedere keer als hij oude vrienden tegenkomt of op plekken komt die mooie en kostbare herinneringen met zich meedragen. Hij ziet het leven op het eiland dan ook helemaal zitten en gaat er helemaal voor.

En ik? Ik weet het allemaal nog niet zo goed. Ik ben mijn weg op het eiland nog aan het vinden. En elke ervaring en ontmoeting op het eiland helpen mij beetje bij beetje op weg.  Het voelt gelukkig niet meer zo vreemd en anders zoals in het begin, maar ook nog niet eigen en vertrouwd genoeg om mij er helemaal aan over te kunnen geven. Dat zal met de tijd waarschijnlijk wel komen.