Het leven op het eiland

Wij zijn nu twee weken op het eiland. Langzaam maar zeker beginnen wij onze weg te vinden. Wij weten waar de meeste supermarkten zijn, de kringloopwinkels, welke stranden hot zijn, welke not, waar het dierenasiel is, waar de school van onze dochtertjes en het werk van mijn man zich bevinden en waar Bon Tera, een lokaal initiatief is, waar van alles wordt geteeld. Het zijn plekken die wij vaak aandoen en die centrale punten vormen voor het verder verkennen van het eiland. Bonaire heeft door het landschap en de manier van leven iets heel eigens, maar kent ook een aantal Nederlandse invloeden. Niet gek natuurlijk, gezien het feit dat het als een bijzondere gemeente van Nederland wordt gezien en er op het eiland allemaal Nederlandse initiatieven aanwezig zijn. Op het eiland is dit bijvoorbeeld goed terug te zien in de supermarkten. Hoewel zij geen Nederlandse namen hebben, is de inrichting ervan heel Nederlands. Zo heb je een Bonairiaanse Albert Heijn, Spar en Jumbo, waar de exacte producten terug te vinden zijn. Ideaal natuurlijk voor de overgang en wanneer wij zin hebben in producten die wij in Nederland ook aten. Verder lijken de meeste vastgoedinitiatieven in handen te zijn van Nederlandse ondernemers. Ook hier zijn de invloeden goed terug te zien in de bouwstijl, de inrichting en de voorzieningen die de initiatieven kennen. Ik merk dat ik hier een dubbel gevoel bij heb. Aan de ene kant kan ik de initiatieven die bijdragen aan de opbouw van het eiland en aan het toerisme waarderen. Aan de andere kant vraag ik mij af of deze initiatieven de eilandbewoners ook ten goede komen en zou ik graag wat meer initiatieven willen zien van de lokale bevolking zelf. Ik merk dat ik beide initiatieven tegenover elkaar plaats. Het een hoeft het ander natuurlijk niet uit te sluiten en het zou goed kunnen dat zij elkaar complimenteren. Ik doe dan ook mijn best om er zonder oordeel naar te kijken, maar dat lukt niet altijd even goed. Het is denk ik, mijn diepste verlangen, voor het eiland en het leven op het eiland, dat de meeste initiatieven die er plaatsvinden, niet alleen de ondernemers ten goede komen, maar ook het eiland zelf en haar bewoners en dat ook zij daarvan de vruchten mogen plukken. Met alle aandacht die er voor het kolonialisme en het slavernijverleden is, hoop ik dat wij lering mogen trekken uit het verleden en het anders aanpakken. Ook hier op het eiland, waar het sentiment dat ermee gepaard gaat, voelbaar aanwezig is. Dat er niet alleen iets genomen wordt, maar ook iets wordt teruggeven. Afijn. Genoeg stof tot nadenken. Ook hierin zal ik mijn weg moeten vinden.

Het eiland begint steeds meer zijn intrede te doen in ons dagelijks leven en het nieuwe normaal te worden. Fascinerend eigenlijk als je bedenkt dat wij twee weken geleden nog volop in ons leven in Nederland stonden en ons nu op een eiland bevinden. Mijn brein kan er nog niet helemaal bij, flitsen van mijn leven in Nederland komen dan ook geregeld voorbij. Ook is het alle nieuwe data aan het verwerken en het geheel aan het analyseren. De afgelopen twee weken zijn voorbijgevlogen. De eerste week hadden wij een vakantiehuisje op een soort bungalowpark. Een klein, knus, huisje, goed genoeg om er een week in door te brengen. Daarna zijn wij overgegaan naar onze huidige woning waar wij het komende jaar in zullen verblijven. Het huis is op het moment nog vrij leeg. Naast een bed voor elk gezinslid, een eettafel en stoelen om op te zitten, is er weinig. De manier waarop wij op het moment wonen, voelt meer als kamperen, met de voorzieningen van een huis. Het is een beetje teruggaan naar de basis, het voelt als opnieuw beginnen. Ergens heeft het zijn charme, omdat het ons in de gelegenheid stelt om ons leven opnieuw vorm te geven. Om slechte gewoonten op te geven en nieuwe aan te leren. Een goede uitgangspositie als je het mij vraagt. 

De afgelopen twee weken bevonden wij ons dan ook in een soort vakantiestemming. Mijn man hoefde nog niet te werken, de dametjes hadden wat eerder vakantie en wij leidden een ontspannen leven, zonder ochtendstress of een agenda vol met afspraken. Vandaag komt daar verandering in en begint voor hem zijn werkzame leven op het eiland. Het is zijn eerste werkdag en mijn eerste dag alleen met de meisjes. De komende 5 weken zal dat zo zijn, totdat de school begint en er wat meer routine ontstaat. Gelukkig zijn er op het eiland in de vakantieperiode allerlei activiteiten opgezet, het zogenoemde vakantieplan. Het is een initiatief van de scholen, van een aantal overheidsinstanties en een aantal lokale ondernemers. Het komt met een boekje waarin allerlei activiteiten zijn opgenomen. Het zogeheten ´buki di pret´ (boek van de pret/ pretboek). Het is best leuk opgezet en er is een divers aanbod: van helpen op een manege, het gratis afhalen van een cupcake of smoothie bij een lokale ondernemer, tot het bezoeken van een cruise-ship of het kijken in een dierenkliniek. Een aantal activiteiten zijn gratis, een aantal vragen om een kleine bijdrage. Het is een goede manier om onze dagen wat op te vullen en wat mensen te leren kennen. Het is dan ook ons voornemen aan een aantal van deze activiteiten deel te nemen.  

Een ander mooi vooruitzicht is de aankomst van onze container uit Nederland, gevuld met allemaal spullen die wij goed kunnen gebruiken in onze huidige woning. Deze komt volgende week aan. Het wordt nog een klus om alles uit te pakken, maar daar zullen wij rustig de tijd voor nemen. Dat is een ander kenmerk van het eiland. Alles gaat net iets langzamer. De warmte en het tempo op het eiland dwingen ons, onze tempo aan te passen en het tempo van het eiland over te nemen. Om wat langzamer te gaan en meer te kabbelen. Dat bevalt mij goed moet ik zeggen. Het voelt als een goede manier om te onthaasten en wat opmerkzamer in het leven te staan.

Tot zover de verslaglegging van deze week. Tot de volgende blog.