Een eenvoudig leven

Afkomstig uit een arbeidersgezin, is werken en het hebben van een baan, iets wat ik van kleins af aan heb meegekregen. Mijn moeder zat in het onderwijs en mijn vader was banketbakker. Hardwerkende mensen die ons het voorbeeld voorhielden van een goede arbeidsethos, namelijk doen waar je van houdt en houden van wat je doet. Met integriteit en als een dienst aan de ander.

Sinds ik daarvoor de leeftijd had, ben ik dan ook aan het werk geweest en heb ik diverse banen gehad. De een nog leuker dan de ander. En elke baan zorgde voor vaardigheden die ik in mijn volgende baan kon gebruiken. Toen ik 16 was, had ik mijn eerste baan in een supermarkt. Tot recent werkte ik als geestelijk verzorger bij Amsta. In mijn beroep van geestelijk verzorger vond ik de baan bij uitstek waarin ik alle vaardigheden die ik door de jaren heen had vergaard, ten dienste kon stellen van mensen die zorg en aandacht nodig hadden, mensen die in zorginstellingen verblijven en veelal afgesneden zijn van het leven zoals velen van ons dat kennen. Een leven in vrijheid en met autonomie.

De afgelopen 25 jaar heb ik dan ook veel van mijn tijd en aandacht in dienst gesteld van anderen; in mijn werk, in mijn huwelijk en in het zorgen voor mijn kinderen. Met het opzeggen van mijn baan en onze emigratie naar Bonaire brak er een andere periode aan. Een periode van rust en bezinning. Bezinning op dat wat is geweest en op dat, wat nog moet komen. De periode waar ik mij nu in bevind, voelt als een sabbatical. Dat is het in feite ook. Ik hoef niet te werken en kan dan ook helemaal tot rust komen. Nu mijn leven minder in dienst staat van anderen, blijft er meer tijd over voor mezelf en voor de dingen die ik het allerliefste doe: lekker relaxen en mijmeren over het leven en de zin en onzin van het bestaan. 

Het leven op het eiland brengt mij terug naar de basis van mijn bestaan, in alle rust en in alle eenvoud, naar wie ik in essentie ben. Het stelt mij instaat om opnieuw te beginnen en dit weloverwogen en met aandacht te doen. Als het nou gaat om het inrichten van ons huis, het wel of niet aanschaffen van spullen, het zorgen voor de dieren, het zorgen voor mezelf, het aanleggen van een moestuin en de verdere vormgeving van ons leven op het eiland. Ik heb er nu volop de tijd en ruimte voor. 

Het is een evenwichtig leven dat in harmonie is met de natuur. Een leven dat staat en valt met het aanbreken van de dag en het vallen van de avond. Op Bonaire komt de zon om 06:00 uur op, om 19:00 uur gaat hij weer onder. 06:00 uur s´ochtends is dan ook het moment dat wij vaak wakker worden en opstaan. Het gekraai van de haan of het piepen van de puppy´s herinnert ons er aan dat de dag is aangebroken en dat het tijd is om op te staan. Het is een leven in een langzaam tempo, dicht bij de natuur en dicht bij alles wat mij lief is; twee puppy´s, vier kippen, een kat, mijn man, onze twee dochtertjes, onze moestuin, stilte, vrijheid en heel veel ruimte. Ruimte om te vertragen, te ontspullen en het leven in al zijn eenvoud te ervaren. Fascinerend om te zien hoe ons leven op Bonaire zich voltrekt.

Na een werkzame leven van 25 jaar, een indrukwekkende periode onder de Corona-pandemie en alle beslommeringen die met het leven gegeven zijn, was ik wel toe aan wat rust. Nu er een periode van rust is aangebroken, geniet ik er dan ook ten volle van en van alle eenvoud dat het met zich meebrengt. Het doet mij opnieuw waardering hebben voor de kleine dingen in het leven. Dingen die ik door de drukte van het bestaan uit het oog was verloren en hier op het eiland opnieuw mag vinden.