Geen haat, maar liefde.

Make love, not war is een populaire anti-oorlog slogan die in 1960 ontstond als reactie op de oorlog in Vietnam. Sindsdien is de slogan op verschillende manieren gebruikt en op verschillende manieren geformuleerd. Love, not hate, is 1 van die varianten. 

Vandaag is het dag 19 van de oorlog in Israël en Gaza. Het duurt al 19 dagen, 19 dagen waarin wij wereldwijd  aanschouwen wat er gebeurt wanneer wij ons als mens, van onze slechtste kant laten zien, wanneer wij tegenover elkaar komen te staan in plaats van naast elkaar, wanneer wij gedreven worden door een ideologie die niet het algemeen belang dient, maar slechts onszelf, wanneer wij het mens zijn van de ander uit het oog verliezen en slechts gedreven worden door haat, in haar meest kwaadaardigste vorm.

Met elke dag die verstrijkt, wordt de situatie schrijnender. De beelden die ons via de nieuwsberichten bereiken zijn slechts een glimp van hoe de situatie werkelijk is, van de angst, de onzekerheid en de verslagenheid die heerst in de getroffen gebieden. Naarmate de dagen verstrijken, verstrijkt ook de hoop voor velen van onze broeders en zusters in het Midden Oosten. Hoop dat de liefde voor elkaar, sterker is dan elke haat. Hoop dat er wereldwijd niet alleen wordt toegekeken, maar dat er ook wordt ingegrepen. Hoop op de goedheid van de mens en een besef dat wij als kinderen van deze wereld elkaar een hand mogen geven in plaats van met elkaar op de vuist gaan. 

De gebeurtenissen in het Midden Oosten raken ons allemaal. Het raakt aan ons mens zijn en aan ons bestaan hier op aarde. Een bestaan dat al haar waarde verliest wanneer zij van haar waardigheid wordt ontdaan. De beelden liegen er niet om. In een oorlog zijn er alleen maar verliezers en de gevolgen ervan strekken ver. Voor ons allemaal.

Wat moet er van ons worden wanneer onze motieven egoïstisch zijn en wij de ander volledig uit het oog verliezen? Wat kunnen wij leren uit de gebeurtenissen in het Midden Oosten? En hoe kunnen wij ons als mensheid op een goede manier tot elkaar verhouden: locaal en internationaal?

Als er een ding is, dat de situatie in het Midden Oosten bij mij oproept, dan is het, het besef dat de liefde die wij als mensheid voor elkaar hebben, groter moet zijn dan de diepste haat. Het is de enige weg die ons wegvoert van alle haat en de enige weg die ons dichter brengt tot elkaar. Te midden van alle woede, verbijstering, onmacht en verdeeldheid die de oorlog in het Midden Oosten teweegbrengt, is er meer dan ooit een roep die uitgaat om verbroedering en om medemenselijke liefde in haar puurste en onbaatzuchtigste vorm. De enige manier om het kwaad in onszelf en in de wereld te overwinnen, is met liefde. Liefde voor onszelf en meer nog, door liefde voor de ander. De ander die heel ver van ons afstaat, ons vreemd aandoet en die wij niet altijd even goed begrijpen. Dat is onze grootste opgave als mens als het aankomt op liefde. Het liefhebben van hen die het verst van ons afstaan.

Op wat er in het Midden Oosten gebeurt hebben wij misschien geen invloed. Waar wij wel invloed op hebben, is onze reactie op dit alles. Het is mijn hoop en mijn verlangen dat te midden van de crisis waar wij ons als mensheid in bevinden, wij op een goede manier zullen reageren op de dingen waar wij wel invloed op hebben: namelijk op de omgang met elkaar en op de omgang met alles wat ons vreemd en anders aandoet, waar wij moeite mee hebben en wat wij niet begrijpen. Het is mijn diepste wens dat wij er voor kiezen om te reageren met liefde. Niet met haat. Dat de liefde voor de mensheid en de liefde voor elkaar, sterker mag zijn, dan elke haat. 

God's vrede over Israël en over al onze Palestijnse broeders en zusters in Gaza. Dat wij, ondanks alles wat er gebeurt, onze weg terug mogen vinden naar elkaar. Niet door haat, maar door liefde.