In het leven, ook in mijn leven zijn er soms momenten waarin alles samen lijkt te komen en op zijn plek lijkt te vallen. Momenten waarin de tijd even stil staat en waarin ik word opgenomen in een groter geheel. Het zijn vaak de momenten waarin de vraag oprijst of er meer is tussen hemel en aarde. Wie zal het zeggen? Ik ben van mening dat dat inderdaad het geval is, maar ik kan slechts uit eigen ervaring spreken.
Het zijn momenten waarin de hemel de aarde kust en die mijn leven de moeite waard maken om voor te leven: de glimlach van mijn dochtertjes, de poes die tegen mij aanwrijft, het aanbreken van de dageraad, een bericht van een goede vriendin op het juiste moment, een moment van solitude en tranquiliteit en allerlei andere willekeurige vriendelijke uitingen van de mensen van wie ik houd of soms nauwelijks ken. Het zijn kleine geisoleerde momenten in het leven die diep doordringen in mijn binnenste, mijn hart raken en mijn ziel diep ontroeren.
Het leven heeft, denk ik, zo zijn eigen manieren om tot ons te spreken en ons het gevoel te geven dat wij er mogen zijn. Het laat ons weten dat er meer is tussen hemel en aarde en maakt ons daar deelgenoot van.
Het troost mij dat ondanks alle leed en duisternis dat in de wereld aanwezig is, er telkens weer lichtpuntjes van hoop zijn. In de wereld, maar ook in mijn persoonlijk leven. Dat doet mij goed en geeft mij hoop voor de toekomst.
We zijn nog maar aan het begin van dit nieuwe jaar, maar ik heb goede moed en het vertrouwen dat het wel goed komt, dat wij er niet alleen voor staan en dat het universum niet alleen met ons meewerkt, maar ook alles in het werk stelt om ons het goede te schenken.
Daar kan ik alleen maar stil van worden en dankbaar voor zijn.
Maak jouw eigen website met JouwWeb