Aandacht is het nieuwe goud

Een verblijf in een klooster en het deelnemen aan een retraite heb ik altijd al willen doen. Het is er alleen nooit van gekomen. Tot recent, toen de gelegenheid zich aandiende en ik voor een paar dagen het klooster in ging en deelnam aan een retraite. In het kader van mijn beroep als geestelijk verzorger en met het oog op mijn bevoegdheid, ging ik naar deze retraite, maar ook omdat ik een liefhebber van stilte en inkeer ben en de solitude en eenvoud dat met een klooster gegeven is, mij aanspreekt. 

Ik heb in een van mijn overdenkingen eens benoemd dat ik in mijn jongelingsjaren serieus overwogen heb om non te worden. Mijn leven heeft duidelijk een andere wending genomen, maar het ascetisch leven is mij blijven fascineren. In mijn hart voel ik mij dan ook een asceet en mijn leven kent ascetische aspecten. Tegenwoordig is een ascetisch leven gelukkig niet alleen voor nonnen weggegelegd en zijn er tal van hedendaagse voorbeelden van een ascetisch leven buiten de muren van een klooster.

Ik ging het klooster in met heel veel vragen. Vragen omtrent mijn emigratie naar Bonaire, mijn uitdagingen in het vinden van een baan, vragen over mijn identiteit als mens, vrouw, moeder, dochter en vriendin. Allerlei vragen die ik mij als mens in dit leven stel. In de retraite die ik volgde was veel aandacht voor verstilling en inkeer. Er werd gebruik gemaakt van stille en bewegende beelden om tot inzicht te komen en er vond uitwisseling plaats op zielsniveau. 

Ik kwam het klooster binnen met heel veel vragen en verliet het met duidelijke antwoorden. Er is iets bijzonders aan het in stilte gewaarworden van de dingen. Er ontstaat helderheid, inzicht en begrip. Het creeert een pad dat bewandeld moet worden en moed om de benodigde stappen te zetten. Dat was ook mijn ervaring tijdens de retraite. Het beeld waar ik tijdens de retraite met name bij bepaald werd, was het beeld van een kolibrie. Een vogel die ik menigmaal van dichtbij heb mogen aanschouwen in mijn tuin op Bonaire. Dit kleine, maar fascinerende beestje dat ik zonder daar verder bij stil te staan aanschouwde, werd uiteindelijk een symbool voor mij van onschatbare waarde. 

Van de kolibrie wordt gezegd dat hij onvermoeidbaar is in zijn zoektocht naar de nectar van het leven. Hij is daarbij ontzettend volhardend en geeft niet op. Hij legt soms enorme afstanden af in zijn zoektocht naar zoete nectar en beweegt zich met een zekere lichtheid door het leven. Het beeld van de kolibrie die ontzettend snel met zijn vleugels beweegt en op 1 plek blijft zweven, komt daarbij op. Wanneer hij een bloem heeft gevonden, zoekt hij zijn weg voorbij de bittere rand van de bloem naar de kern waar de zoete nectar is. Het genot van het drinken van de nectar gaat vaak gepaard met een hummend geluid. De kolibrie wordt daarom ook wel een hummingbird genoemd. Deze veelkeurige vogel die zich met een zekere lichtheid door het leven beweegt, in het moment leeft en daar intens van geniet, staat symbool voor hoe ik in het leven wil staan. Hij herinnert mij eraan dat ik in mijn zoektocht naar het zoete, het goede en het schone in dit leven, ik mij, net als hem, met een zekere lichtheid door het leven mag bewegen. Ik mag in het moment zijn en daar intens van genieten. En ik mag mij gedragen weten door de wind. De wind die voor mij het symbool is van de dragende kracht van alles dat geschapen is.

Mijn gang naar het klooster en mijn deelname aan de retraite hebben mij geholpen om opnieuw met aandacht naar alles om mij heen te kijken. Ik zie nu dingen die ik eerst niet zag en het geeft mij een hernieuwde waardering voor dingen die ik als vanzelfsprekend beschouwde. Er wordt gezegd dat aandacht het nieuwe goud is. Ik ben het daar helemaal mee eens.