De reis naar binnen

Tien maanden geleden emigreerden wij als gezin naar Bonaire en ging een langgekoesterde wens om te wonen en te werken in het buitenland in vervulling. Ongelofelijk hoe snel de tijd is gegaan en hoeveel er de afgelopen maanden in onze levens is veranderd. Ik wist niet zo goed wat ik van Bonaire kon verwachten. Ook had ik van tevoren niet kunnen bedenken hoezeer onze levens en wij als personen zouden veranderen. Alles is tot op zijn grondvesten geschud. Niets is meer hetzelfde. Alles is veranderd. Zo ook wie ik ben en wie ik de afgelopen maanden ben geworden.

Voordat ik naar Bonaire verhuisde dacht ik aardig goed te weten wie ik was en wat ik in het leven wilde. Dat weet ik op het moment niet meer zo goed. Mijn pogingen om als geestelijk verzorger op Bonaire aan het werk te gaan zijn tot nu toe op niets uitgelopen. En eerlijk gezegd weet ik niet zo goed of ik dat nog wel wil. Mijn kijk op werken en wellicht het ondernemersschap is ruimer geworden en mijn blik breder. Ik heb mezelf op een hele andere manier leren kennen en wat ik met mijn leven wilde, is in velerlei opzichten drastisch veranderd. Ik heb mij nog nooit zo overgeleverd gevoeld aan het leven als in de afgelopen tien maanden. En nog nooit zo vrij en ongebonden. Het was en is een ervaring die zich niet zo gemakkelijk in woorden laat uitdrukken en waar vele en gemengde gevoelens bij komen kijken. Het heeft mij uit mijn comfort-zone gehaald en mij open doen staan voor het onbekende waarbij alles mogelijk is en nieuwe mogelijkheden zich aandienen. Mijn leven is volledig ontwricht en toch lijk ik er vrede mee te hebben en een zekere rust te ervaren. Rust door het besef dat het leven een gegeven is, dat ik niet alles hoef te weten, maar mij in vertrouwen mag overgeven en mag zien hoe het mysterie daarvan zich in mijn leven ontvouwt. Het is een hele rare contradictie en gewaarwording om het gevoel te hebben onderweg te zijn, maar niet te weten waarnaartoe. Om de weg kwijt te zijn, maar mij niet verloren te voelen. Om geen grond onder mijn voeten te voelen, maar toch stevig te staan. Misschien zijn contradicties wel met het leven gegeven. 

Hoe dan ook, ik heb altijd wel het gevoel gehad dat ik een zekere controle over mijn leven had: over de keuzes die ik maakte en de stappen die ik zette. Die controle lijk ik volledig te hebben verloren. Ik sta erbij en ik kijk ernaar en ik heb werkelijk geen idee wat in het verschiet ligt en wat er van mij op Bonaire moet worden. Het voelt alsof iemand anders achter het stuur zit en ik als bijrijder het geheel gadesla. Gek genoeg ben ik niet angstig, maar is er een rust en een vertrouwen dat het wel goed komt en dat ik mij eraan mag overgeven. 

Als iemand die in God gelooft en vanuit dat geloof probeert te leven, voelt het alsof ik de reis van mijn leven aan het maken ben. Niet zozeer een geografische reis, maar een innerlijke. Een reis naar binnen, naar de essentie van wie ik ben en naar wie ik behoor te zijn. Ik heb nog nooit zoveel tijd voor mezelf gehad en in alle eerlijkheid naar mezelf mogen kijken. En niet alles wat ik zie, bevalt mij, maar ik verwonder mij over het goede en werk aan dat wat aandacht verdient.