Het bijzondere aan vriendschap

Van kleins af aan ben ik iemand geweest die redelijk zelfstandig is en mijn eigen gang gaat. Een stille en rustige persoonlijkheid met een ongekende wilskracht. Dat is in de loop van de jaren niet veranderd. Het is misschien zelfs toegenomen. Mijn moeder kan je daar leuke verhalen en grappige anekdotes over vertellen. Als zij daar de kans voor krijgt, zal zij dat ook zeker doen. Ik moet bekennen dat ik inderdaad zo mijn eigen kijk op dingen heb en daarin behoorlijk vasthoudend (lees koppig) kan zijn. Ik houd ervan om zelf mijn weg in het leven te vinden en gebruik mijn intuitie daarbij als kompas.  Alleen zijn vind ik dan ook niet erg. Sterker nog, ik ben er als introvert juist bij gebaat om na alle sociale aangelegenheden weer lekker op te laden in de stilte van mijn eigen gezelschap. Hoewel ik het alleen-zijn en de stilte omarm, kan ik goed gezelschap van tijd tot tijd, echt op prijs stellen. Vooral het gezelschap van mensen die zich net als ik bezighouden met de grote vragen van het leven, bezinnend in het leven staan en zich op een goede manier proberen te verhouden tot alles en iedereen om zich heen. Dat zijn doorgaans dan ook de mensen die mijn vrienden worden.

Vriendschap is iets, wat ik altijd wel heb weten te waarderen. Ik las eens dat wij in ons leven 1 tot 4 goede vrienden hebben. Vrienden met wie wij lief en leed delen en met wie wij voor korte of langere tijd mogen optrekken. In mijn leven heb ik zulke vrienden mogen ontmoeten. Vrienden die nu niet meer in mijn leven zijn, maar die in verschillende fasen van mijn leven belangrijk waren en een blijvende plek in mijn hart hebben gekregen.

Maar soms gebeurt er in de wereld van vriendschap iets heel bijzonders. Er gebeurt iets wonderlijks, dat voor verwondering zorgt en een mysterie met zich meedraagt. Je mag je gelukkig prijzen wanneer het je overkomt. Soms kom je in het leven mensen tegen met wie je een diepe verbondenheid voelt en die een blijvende indruk bij je achterlaten. Een verbondenheid die zo speciaal is, dat jij die koestert en bewaakt alsof het de grootste schat is die je ooit hebt mogen ontvangen. Ze laten een indruk bij je achter, die je interesse wekt en je nieuwsgierig maakt naar wie zij zijn. Het is een bijzondere ervaring, die diep in je wezen doordringt en je leven voorgoed veranderd. Die verbondenheid is een verbinding op zielsniveau, waarbij je elkaars welzijn op het oog hebt en er geen ruimte is voor afgunst of jaloezie, slechts voor liefde. Onvoorwaardelijke en onbaatzuchtige liefde. Een wijze man zei ooit dat vriendschap een vorm van liefde is. En hoe fantastisch is het als je liefde in de mooiste en puurste vorm mag ontvangen van een vriend.

Er is een verhaal in de Bijbel dat altijd mijn fascinatie heeft gehad als het aankomt op vriendschap. Het verhaal over de vriendschap tussen David en Jonathan. Een vriendschap die tot de dag van vandaag fungeert als voorbeeld bij uitstek van een bijzondere vriendschap tussen twee mensen. Het verhaal gaat dat Jonathan David hoorde vertellen over zijn laatste veldslag. David was een beroemde strijder in het leger van Jonathan's vader, Saul. Jonathan was de zoon van een koning. David een herderszoon. Het leek onwaarschijnlijk dat die twee bevriend konden raken. Toch gebeurde het. Het verhaal gaat dat Jonathan na het horen van de stem van David en zijn verhalen over de grote daden die hij had gedaan, verknocht aan hem raakte. Niet alleen met zijn hart, maar ook met zijn ziel. Dat maakte de vriendschap zo bijzonder. David kreeg niet alleen een plekje in het hart van Jonathan, hij liet hem ook toe in zijn ziel. Hij kreeg toegang tot de meest persoonlijke plek van Jonathan´s mens-zijn. De plek die in het christelijk geloof vaak exclusief gereserveerd is voor God. En waar God het meeste wordt ervaren. 

Goede vrienden hebben is fijn, maar gelukkig is de mens die in het leven een vriend mag hebben, met wie hij, met zijn hart en in zijn ziel verbonden mag zijn. Gelukkig is hij, die door een vriend, liefde in zijn mooiste en puurste vorm mag ervaren.