Ik ben altijd wel een contemplatief persoon geweest met aandacht voor de innerlijke wereld. Mijmeren en nadenken over diepzinnige vraagstukken doe ik dan ook het allerliefst. Mijn beroep van geestelijk verzorger is een goede manier om mij daarmee bezig te kunnen houden. Ik heb het idee dat naarmate ik ouder word, ik daar steeds meer mee bezig ben. Ook nu op het eiland, is er sprake van verstilling en ruimte om over het leven na te denken. Wij leven gelukkig in een tijd waarin er een hernieuwde aandacht is voor de innerlijke wereld door meditatie, verstilling en het aanbod in verschillende retraites. Tegenwoordig kunnen wij met zoveel verschillende inspirerende mensen, gedachtegoed en levensopvattingen in aanraking komen. De een nog mooier en inspirerender dan de ander.
Toch is het boek dat ik het allerliefste lees, dat oude boek, dat mij keer op keer, weer, weet te inspireren. Vaak heb ik aan een uitspraak genoeg om daar urenlang over te mijmeren en op zoek te gaan naar de diepere betekenis van de tekst. Zo ook over de tekst; ´Want nu zien wij nog door een spiegel, als in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik nog onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben.´
De tekst spreekt over het bekijken van het leven als door een spiegel. De notie dat ik het leven door een spiegel bekijk, vind ik fascinerend omdat het impliceert dat er een andere werkelijkheid is die ik nu slechts gedeeltelijk kan waarnemen. Een werkelijkheid dat een raadsel is. ´Door een spiegel' roept bij mij dan ook de associatie op dat alles wat ik in het leven waarneem, een weerspiegeling is van iets anders. Wat dat andere is, is natuurlijk het mysterie. Een mysterie dat sinds het begin van de mensheid, hele volkstammen in de ban heeft gehouden en waar alle godsdiensten en levensbeschouwingen veel tijd en devotie aan wijden. Dit mysterie, dat een raadsel is, roept ook bij mij, allemaal vragen op. Vragen die betrekking hebben op het wel en wee in de wereld en vragen die betrekking hebben op mijn persoonlijke leven. Vragen die helaas, veelal, onbeantwoord blijven.
Ik zou zo graag het antwoord willen weten op zoveel dingen. Helaas is ons kennen onvolkomen. Er is zoveel dat wij niet weten en waar wij geen antwoord op hebben. Niet gek als je bedenkt dat de gemiddelde mens 10 procent van zijn hersencapaciteit bewust gebruikt. Bij de overige 90 procent is er sprake van onbewuste processen.
Als iemand die bijzonder veel waarde hecht aan het christelijk geloof, vind ik troost in de gedachte dat hoewel mijn kennen en ook mijn kunnen onvolkomen en beperkt zijn, ik mijn vertrouwen mag stellen op Iemand wiens kennen en kunnen wel volkomen zijn. Dat geeft mij hoop en moed bij alle vragen die het leven bij mij oproept. Het geeft mij het vertrouwen dat wanneer ik het niet weet, Hij die het wel weet, mij bijstaat en mij helpt om mijn weg te vinden in het leven. Daarnaast stelt het mij ook gerust dat er een tijd zal komen waarin ik alles zal begrijpen.
Want nu zie ik nog in een spiegel en is het onduidelijk, maar dan zie ik alles duidelijk, zoals het werkelijk is. Nu is mijn begrip nog beperkt, maar dan zal ik alles ten volle begrijpen.
Wat een troostvolle gedachte.
Reactie plaatsen
Reacties
❤️