De grilligheid van het bestaan

De afgelopen maanden heb ik aan den lijve ondervonden wat het betekent om als mens overgelevert te zijn aan de grilligheid van het bestaan. Ik weet wat het is om geluk te ervaren, maar ook verdriet. Hoop, maar ook frustratie. Begrip, maar ook onbegrip. Overvloed, maar ook tekort. Deze laatste maanden op het eiland waren ontzettend onstuimig en een ware beproeving in velerlei opzicht. 

Als mens, maar ook in mijn professie als geestelijk verzorger begeef ik mij in het domein dat zich bezighoudt met alle vragen rond het leven en de zin en onzin daarvan. Het zijn vragen waar ik maar niet over uitgedacht raak, die mijn interesse hebben en mij fascineren. In het uitoefenen van mijn vak als geestelijk verzorger mocht ik vele malen in gesprek over wat het betekent om als mens overgelevert te zijn aan de grilligheid van het bestaan. En in mijn persoonlijk leven heb ik menig uur besteed aan het overpeinzen en bespreken van dat wat mij als mens beroert. 

Voor mijn komst naar Bonaire had ik het redelijk goed voor elkaar. De laatste jaren had ik niet echt te maken met ingrijpende ervaringen of gebeurtenissen in mijn persoonlijke leven. Het leven voelde goed en in mijn beleving ontbrak het mij aan niets. Ik leefde een leven van overvloed. Tekort kende ik eigenlijk niet. Totdat ik naar Bonaire kwam, alles wat ik had en kende achter mij liet en letterlijk vanuit niets, opnieuw moest beginnen. In de praktijk bleek dat ik niet langer kon putten uit wie ik was en wat ik had, maar dat ik aangewezen was op wat er op het eiland aanwezig was en hoe ik mij daartoe mocht verhouden. Ik moet bekennen dat ik mij sommige dingen wat rooskleuriger had voorgesteld. Het vinden van een baan als geestelijk verzorger bijvoorbeeld en het integreren op het eiland. De uitdagingen waar ik voor kwam te staan waren een openbaring op zichzelf en had ik van tevoren niet kunnen bedenken. 

In een tijd waarin wij over veel dingen controle denken te hebben en waarin wij concepten als positief denken en manifesteren inzetten om bepaalde doelen in ons leven te verwezenlijken, kom ik tot de conclusie dat er ook andere krachten aan het werk zijn, dat heil en onheil, geluk en verdriet, iedereen treft en dat het leven, ook mijn leven, niet in alle opzichten te controleren valt. Soms gaan de dingen nou eenmaal niet, zoals ik het, het liefst zou willen. Waar dat aan ligt, is niet altijd even goed te duiden. 

We zijn 8 maanden verder en het is mij helaas nog niet gelukt om een baan te vinden. Ik heb tegen mezelf gezegd dat het nog te vroeg is om definitieve conclusies te trekken. Ik ben nog maar net op het eiland en ik wil het leven zoals het zich op het eiland ontvouwt, een eerlijke kans geven om zich te voltrekken zoals het zich voltrekt en om, naar gelang de tijd verstrijkt, vorm te krijgen. Het is nog te vroeg om daar met zekerheid iets zinnigs over te kunnen zeggen. Daar zijn, denk ik, nog wat ervaringen voor nodig en wellicht nog wat schuurmomenten. 

In de tussentijd zet ik mijn beste beentje voort, reageer ik op vacatures die mijn interesse hebben en stel ik mij open en ontvankelijk op in mijn gang op het eiland.

Dat is het minste wat ik kan doen.